Het is volbracht

Eergisteren Ponferrada bereikt. De laatste kilometerpaal gaf aan: Nog 202,5 km naar Santiago. Heb dat gisteren met mijn laatste vrienden van deze tocht, Jan en Andre, nog minstens 2,5 km afgelegd, om te ontbijten. De zaterdagavond besteedt aan Nl-Rusland. De beste heeft gewonen, het is niet anders, laat ik daar kort over zijn. Guus had het beter voor elkaar dan ik. Goede voorbereiding is het halve werk. Ik heb deze tocht over me heen laten komen. Dat blijkt uit alles. Reuze interessante mensen ontmoet waar ik nu de namen alweer van vergeten ben, plaatsen aangedaan waar ik zelfs de volgorde niet meer van ken. Weer zo in en intens slecht dat ik me alleen de zonnige momenten nog kan herinneren. Het spaanse platteland zo interessant en zo niet-toeristisch dat ik vandaag besloten heb er even voor een dag naar terug te keren. De trein naar Brussel vertrekt morgen pas, dus waarom zou ik in frankrijk blijven? Spanje is zoveel meer ontspannen. De taal is beduidend lastiger maar de mensen zijn zoveel gemoedelijker!! Gisteren alleen al waren de fransen te beroerd om me een kaartje te verkopen van Hendaia naar Brussel of Parijsd. De kiet was gewoon dicht en frankrijk ligt erop het voetbalgebied toch al lang uit!

Gisteren een emotioneel afscheid van mijn confraters Jan en André. Daarna terug naar de kerk en de plaza Major. Rust en bezinning in de kerk. Daags tevoren eerst een begrafenis gezien en daarna twee bruiloften (zaterdagavond vanaf 17:00 uur! moet je bij ons eens om komen). Eerst zie ik een bruiloftsgast met losgeknoopte stropdas, overhemd uit z´n broek maar ook de elastiek die normaal gesproken door de bruid wordt gedragen onder haar rok, en rond haar linker bovenbeen. Hoe hij er aan kwam weet ik niet, maar als zweetband stond het niet slecht. De grijns die hij trok, was veelzeggend. De slaande bewegingen weerhielden mij een foto van hem te maken. Terwijl ik op de Plaza Major zat in Ponferrada had ik echt de indruk, ik hoor er niet meer bij. Ondanks dat ik mijn pelgrimskleren aanheb, ben ik geen onderdeel meer van de groep. Iedereen ziet me zitten, groet me, velen herkennen me, maar weten dat ik stop. Ze wachten op het "Bon Camino" dat ik uit mijn mond weet te persen iedere keer weer.
Het dagelijks verzamelen van de eenzame trekkers ´s morgens rond de klok van 6:30 in de stad, het tikken van de wandelstokken, het individueel of in groepjes uit de stad trekken, ja ik heb er onderdeel van uitgemaakt. Het is over. Ik zal misschien nog éénmaal vroeg opstaan, maar dat is om de trein te pakken naar Brussel. En dat is de andere kant op.
Weken in Spanje. Het is over. De meerdere weken in Frankrijk was ik de enige die het kabaal maakte, maar dat is toch iets anders.

De ervaring bij het Cross de Ferro zal ik nooit vergeten. Niet zozeer het hoogste punt als wel als hoogtepunt. De emoties die daar bij de vele mensen van het gezicht afspatte, maakte zo´n indruk op me. Zelf was ik ook zeer emotioneel. Ik wil niet zeggen dat ik het hier voor doe, maar de vele stenen met simpele en complexe teksten die je hier ziet liggen, doen je beseffen hoe klein en iel je bent. Je legt volgens de overlevering een last van je af, al duizenden jaren doen mensen dat hier. Het resultaat? Een berg van ruim 4 meter hoog, bestaande uit steentjes van 5 gram tot keien van wel 100 kg. Merendeel heeft ooit een tekst bevat. Sommige zijn nog leesbaar. Van het pad wat de berg opgaat (aan een kant) zijn de keien volledig vergruisd. Vele mensen verblijven er uren om hun gedachte de vrije loop te laten. De sportievelingen onder ons, staan met een brede grijns op de berg, steken hun hand omhoog en willen vastgelegd worden op de foto. Het hoogste punt van de tocht is bereikt.


Mijn tocht zit erop. Ik mag morgen vanuit Hendaia naar Brussel nog nadenken over mijn tocht van 14 weken. Iedereen bedankt voor de bijdrage op deze tocht, zonder jullie was het niet mogelijk geweest. Jullie weten waarschijnlijk geen van allen wat de morele steun mij heeft gedaan. Op de moeilijke momenten me erdoor heen gesleept. En die zijn er zat geweest, dat kan ik je op een briefje geven. Hoop jullie allemaal weer gezond en wel te zien in Holland en laten we dan nog eens napraten over wat het allemaal gedaan heeft. Ik gun jullie in ieder geval allemaal een zelfde effect en mooie belevenis, met of zonder tocht.


El peregrino Cornelious
En voor eens een peregrino for always een peregrino