In Spanje gestart

Eindelijk, in Spanje gestart. Veel gezeik gehad de laatste dagen in Frankrijk. Postkantoor medewerkers die even willen laten weten hoe belangrijk ze zijn. We hebben geen plakband, ga maar terug het dorp in, kom je eindelijk terug, kun je 30 minuten in de rij staan, en dan bij de klant voor jou, plaatsen ze een bordje: "aansluiten in de andere rij, dit loket gaat sluiten". Dan voel je je enigszins genomen. Of als je de vvv een reservering laat maken voor de eerste nacht op de berg, n bij aankomst blijkt er een communicatieprobleem te zijn tussen VVV en de herbergier. Resultaat, je dient elders te slapen. Om het zweet alvast te wissen, zoek je een douche. Dat is dus ongelooflijk stom bij Basken en een cultuurbelediging van de bovenste plank. Je wordt letterlijk buiten gezet, koffie kan er niet maar van af, water niet, bellen willen ze niet meer, je zoekt het maar uit. Sta je met zen allen. Je kunt het uitzoeken. In de verre omtrek geen refugio of wat dan ook. Blij dat we veel mensen kennen en iemand bereidt is, met ons en een auto te zoeken naar een oplossing. 10 km terug en daar, op 6 km van de start, is dan de eerste ervaring met de spaanse massazalen waar je kunt slapen. 50 tot 60 man op een zaal, meerdere zalen, in ploegen eten, het is heel normaal in eindetappe plaatsen. Onze voorkeur gaat uit naar niet eindplaatsen. Helaas geeft het ANWB=boekje aan dat daar niets is, dus gok je maar. Gaat steeds goed. De pyreeenen zijn een geweldige ervaring, evenals het zien van de devotie van de pelgrims, zowel als van de lokale bevolking. Grote zilveren maria beelden en afbeeldingen van Jacobus zijn indrukwekkend. De redenen waarom pelgrims lopen zijn divers. Dankbaarheid vanwege een verkregen nier, eindelijk met je vader ongestoord kunnen wandelen, je leven op orde brengen, nadenken, de reis afmaken waaraan je partner is begonnen enz. 160.000 pelgrims en ik denk wel 160.000 verschillende redenen. Pamplona hebben we aangedaan. De indruk van zowel de kathedraal als de stad waren enorm. De vriendelijkheid, de processieomgang in de kerk, de tappaçs, ze hebben allemaal een geweldige indruk gemaakt. De rijkheid die ik voel, de vrijheid, de rust, de energie, geen van allen onder woorden te brengen.
Het landschap en de mensen zijn vriendelijk maar zo anders als Frankrijk. Men heeft hier bewondering voor onze prestatie, ondertussen voor mij meer dan 1600 km, maar het voelt niet zo. Het weer is slecht, maar ook dat voelen we niet meer. We weten dat het af en toe anders kan zijn. Die momenten zijn zo in ons geheugen gegrifd, dat we niet beter weten. De starters klagen steen en been, wij draaien onze hand niet om voor 20 km klimmen. We genieten massaal van kerkbezoeken, dorpsgezichten bestuderen, winkelen, lekker zitten op terrasjes etc. We loopen nauwelijks en leggen toch 20 of meer km per dag af. Ik weet, ik ga Santiago niet halen, maar lig er niet wakker van. Ik wil leven en genieten en ben de laatste drie weken ingegaan. Het ga u allen goed, en komende week laat ik weer iets horen van me

Peregrino Cornelious
PS: In spanje is het leven van 8:30 tot 13:00 uur en van 16:00 uur tot 20:00 uur, daarna eten en slapen. Heel raar, maak je niet mee in de recreatiegebieden