Laatste loodjes

Laatste week is ingegaan. Net voor Leon lijkt de verveling een beetje toe te slaan bij me. Afgezien van waarschijnlijk een nestje vlooien, is het allemaal rust en Vino Tinto wat de klok slaat. Doordat de Vino 2 euro in de kroeg per fles kost, is het goedkoper dan cola, water en koffie (respectievelijk 0.80, 0.80 en 1.10 per consumptie). In kader van budgetregelingen, ben ik dus gedwongen om veel vino te nuttigen. Per slot dien ik wel mijn vocht quota te halen ;-).
Dankzij de motivatie van een Belg (Andre uit Gent) en een hollander (Jan Nijkerk) hebben we zaterdag het heugelijke feit gevierd dat we samen meer dan 14.000 km hebben gelopen. De belg was bezig aan zijn 10e camino in 20 jaar!!! De hollander en ik gingen ieder door de 2000 km grens. Lijkt een hele prestatie, maar het is een kwestie van voetje voor voetje. Na de eerste 100 meter komt de rest van zelf. De beleving in spanje blijft geheel anders dan in frankrijk. Het avontuurlijke is er een beetje af, het voorspelbare neemt toe. Daar en tegen nemen de contacten en uitwisselingen met andere nationaliteiten en mensen toe. De motivatie van mensen, de tijd die men er voor kan en wil nemen, is zo verschillend. Het landschap, je kunt je niet voorstellen dat een hoogvlakte zo vlak kan zijn, al dagenlang verblijven we op 800 meter hoogte. Na het bereiken van deze hoogte, kon je terugkijken op een dal. Overal leken wel mierenhoopjes te liggen. Blijken topjes van heuvels te zijn, die in het landschap liggen. Zo ver als de horizon reikt, is het vlak, tarwe-velden en gras. Naar het noorden toe liggen de bergen, die de afscheiding vormen tussen Golf en het strand van Biskaje en ons. Hoogte van de bergen ruim 2100 meter. Je ziet ze liggen, alleen het onderscheidend vermogen met de wolken is minimaal. Dit kan mijn fototoestel niet vastleggen in ieder geval.
In een van de tussenplaatsen, was een aankondiging van Torro-lopen. Stieren massaal door de straat heenjagen, net als in Pamplona. Eigenlijk zijn we stom, want we lopen door. ·s Avonds realiseren we ons dat we eigenlijk hadden moeten blijven. Zoiets zie je niet te vaak. Er zijn een aantal mensen die terug zijn gegaan met een taxi. Kon voor ons niet meer. Onze Duitse Refugio sluit om 22:00 uur. De rennen vangen aan om 18:30 dus dat betekent: buiten slapen, want een hotel is nergens meer te verkrijgen. Stom, stom, stom!!! Zo zie je maar weer, mens is nooit te oud on te leren. Het alternatief dat we krijgen aangeboden? Een gebedsdienst om 18:30 als voorbereiding op het avondeten. Heel zinvol en waardevol om met 10 nationaliteiten dit mee te maken, maar het zijn geen stierenlopen!

Morgen bereiken we Leon. De stad met zowel de kathedraal als het museum. Hier heb ik ruimschoots de tijd uit getrokken om naar te gaan kijken. Daarna door naar het voorgebergte van de west kust. Nog wat speciale bijzonderheden, zoals de langste pelgrimsbrug, het ijzeren kruis en dan een station zoeken om terug te keren. Het zal echt wel weer wennen worden, om afscheid te nemen van het ongecontroleerde, de rust, het leven op straat, de ruimte voor siesta´s, "het alles mag ook morgen", "er is geen haast", enz.

Het weer? Gewoon net als de rest van de periode. Het is goed dat er planten zijn die zoveel water kunnen gebruiken. De personen die voor de zon in dezelfde gebieden, gelijktijdig zijn geweest met mij, zijn bedrogen uitgekomen. Het water werkt heeft voor mij wel reinigend gewerkt. Maar het merendeel van de tijd heb ik toch in korte broek en in hempd met korte mouwen rondgelopen. Je kunt wat dat betreft zien, dat ik een soort wielrennersleven heb gehad. Je ziet exact waar de grenzen van de broeken en shirts hebben gezeten.

De geestelijke Cees is ook sterker geworden. Ik heb ervaren wat luxe is, maar ook hoe goed je zonder kunt. Hoe blij je kunt zijn met de geur van een pas gewassen laken en sloop. Een warme docuhe met een stukje zeep. Een dak boven je hoofd, of een lekkere bak koffie met liefde gezet. De hulp van mensen, heb ik echt leren waarderen. Maar ook de afwezigheid ervan. Hoe je andere mensen kunt helpen met een stukje chocolade of een snee stokbrood met een plakje kaas. Of hoe je een boer helpt omdat je dat leuk vindt, en als "tegenprestatie" een dik belegd stukje stokbrood met franse kaas krijgt. Een goed gesprek bij een lekkere fles wijn of een paar tappa´s. Het bijna in trance lopen van kilometers weg en bospaden. De opgeluchtheid als je weer een GR-65 route marker ziet, na meer dan 2 uur zwoegen door de bossen en modder.

De tijd die ik mocht doorbrengen en denken over mezelf. De parallelen die ik zag tussen de fase van de wandeling en mijn leven. Het onstuimige en jeugdige, de rust en gezapigheid die zo snel dreigt toe te slaan op het einde. Enz. Kortom meer dan voldoende stof om hier nog jaren op te kunnen teren. De foto´s zijn er zoveel met zoveel details die voor mij relevant zijn, dat ik het niemand zal aandoen, ze allemaal te showen. Ik heb hier de hele winter voor om allerlei sorterngen te maken en om de tocht te herbeleven.

Voorlopig de laatste week, nog heelhuids door te zien komen, en dan veilig thuis.

Bon Camino voor de laatste kilometers en tot zeer fysiek binnenkort

Peregrinos Cornelious